Nang magsimula ng pag-aaral ngayong taon, alam ko na ang  pagbabalik sa Filipino ay isang paghamon para sa akin. Sinubukan ko sa aking utak na ihanda ang aking sarili at alam ko na ito ay nangangailangan ng karagdagang trabaho at komitment.  Sa kasamaang palad, hindi ko natupad ang pangako sa aking sarili at hindi ko nagawa ang aking inaasam. Ang mga nakaraang linggo ay pakikibaka ko sa lahat ng tatlong larangan ng wika: pagbasa, pagsulat, at pagsasalita. Kahit na ako ay patuloy na nag-aaral at nagpapraktis, malinaw na ito ay hindi sapat.

   

Sa lahat ng mga pagsasanay, ang pinakagusto ko ay ang pagbasa. Tinutulungan  ako nito upang malaman ang mga bagong salita at makita kung paano gamitin ang mga salita sa kanilang mga tamang konteksto. Gayunpaman, hindi ko pa rin makuha kaagad ang kahulugan at mabagal pa rin ang aking pagbabasa. Kapag ako ay nasa bahay, madalas na binabasa ko ang mga pangungusap. Hindi ko palaging maunawaan kung ano ang sinasabi ko, ngunit sa palagay ko ay  tama at mas bumilis ako sa pagbabasa. Mas mahusay ang aking pagbasa sa bahay kaysa sa klase dahil mahiyain ako at mabagal akong magbasa kaysa sa lahat ng tao sa klase. Gusto kong basahin ang aming pinag-aaralan at repasuhin ito pagkatapos sa pagbabasa nang malakas sa aking mga magulang sa pamamagitan ng telepono. Madalas nilang iwasto ang aking punto at pagpapahayag ng mga salita.  Inaasahan ko na magiging mas mahusay, maginhawa at mas may tiwala ako sa aking pagbabasa.

   

Ang pagbabasa ay nagbibigay-daan sa akin upang makita ang pagbubuo ng mga pangungusap na inaral namin sa klase. Kahit na ang mga babasahin ay naglalaman ng mga komplikadong mga pangungusap,  naipapakita sa akin ang mga pangunahing konsepto ukol sa pokus sa aktor o pokus sa obheto.  Sa buong panahon ng pag-aaral ng Filipino 4, marami akong mga pagsasanay na ginawa ukol sa iba't-ibang  aspekto ng mga pandiwa. Ako pa rin ay nahihirapan sa pagbabanghay ng –an at -in  na pandiwa lalo na sa mga pandiwa na gumagamit ng mga espesyal na kaso upang magdagdag ng  “h.” 

   

Sa papel, nakikita ko ang padron  at naaunawaan ang konsepto.  Sa kasamaang palad hindi ito nakikita sa resulta ng aking mga eksamen. Naniniwala ako na kapag nagpraktis ako sa bahay at binigyan ko ng panahon ang aking sarili na pag-isipan ang mga salita na kailangan kong gamitin, huhusay ako. Pero dahil maikli ang oras, hindi ko nakikita ang maliliit na bagay at nagkakamali ako. Sana, maging madali sa akin ang pagsusulat at maiwasto ko ang pagkakamali ko.

   

Ang pagpapraktis ko sa pagsulat ay nakatulong sa aking pagsasalita nang malakas. Para malaman ko kung iyon ang gusto kong sabihin, binabasa ko nang malakas ang lahat ng sinulat ko. Pero sa pagsasalita napansin ko na mali ang mga nasasabi kong salita dahil mabagal pa rin ang isip ko. Mahirap kasing magmemorya  ng mga bokabularyo. Naglagay ako ng “label” sa lahat ng gamit ko sa apartment pero wala pa rin. Kaya tuloy, hirap akong magsalita. Nakikipag-usap pa rin ako sa pamilya ko at nagagalit sila sa akin ‘pag ayaw ko. Mali pa rin ang bigkas ko pero, kinokorek nila ako. Natutuwa sila kapag nagsasalita ako sa Filipino.

   

Ang problema kasi – kulang ako sa panahon para mag-aral at magpraktis. Kaya tuloy- hindi mataas ang grado ko sa eksamen. Kailangan talagang seryosohin ko ang klase at bigyan ng panahon ang pagpaprakits para gumaling ako. Naririnig ko naman ang wika sa bahay. Sinasalita ng pamilya ko, hindi ko akalaing mahirap palang aralin ito. Pero, inaasahan kong makakaya ko nang makipag-usap sa pamilya ko nang hindi ako pinagtatawanan.

   

    When the school year began, I knew that going back into Filipino would be a challenge for me. I tried to mentally prepare myself knowing that it would require more work and commitment than what I was used to. Unfortunately, I was unable to uphold that promise to myself and was unable to allow myself to learn as much of the language as I had hoped to.  These past weeks I have struggled with all three areas of language: reading, writing, and speaking. Although I have continually studied and practiced, it is clear that it was not enough.

   

    Of all the areas to practice, I enjoy reading the most. It helps me to learn new words and see how to use words in their correct contexts. However, I still can’t get over my own self-consciousness and find myself reading at a slow pace. When I’m at home, I tend to just read through the sentences. I may not always understand what I say, but I manage to correctly read my words at a faster pace.  It sounds better than how I read in class because I still get shy and would rather say each syllable and word, even if it is slower than everybody else. I do like to read our lessons and even review it later reading aloud to my parents over the phone. They tend to give me lessons on my accent and the ennunciation of the words. I am hoping I can become more comfortable and confident with my reading to read in a more fluent manner.

   

    Reading lessons allows me to see the construction of sentences as we learn in class. Though most readings do contain complex sentences, it at least shows me basic concepts like actor focus or object focus. All quarter long I have been practicing my verbs in the different verb tenses. I still have some difficulties with –an and –in verbs, especially with the verbs that use special cases to add an “h.” I continue to practice my writing by creating sentences with the different verbs and pronouns. On paper I can see the pattern, and understand the concept. Unfortunately, this doesn’t reflect on most of my tests. I believe that when I practice at home, I give myself the time to really think about the words the words that I need to use and the correct way to use them. But under short amounts of time, I overlook small things and make stupid mistakes that could be easily avoided. I have actually enjoyed writing the labs and like the challenge it gave me. I hope writing could become more natural to me to the point where I can realize small mistakes and correct them instantly.

   

    Much of my practice for writing has helped me with my practice for speaking. Everything I write, I say aloud to test if it at least sounds like it makes sense. But for speaking, I have noticed I give myself less time to think about what I’m trying to say and end up using the wrong words and pronouncing them incorrectly. Much has to do with my inability to memorize the large vocabulary of Filipino words. I still have my apartment labeled, and yet I still find it hard to think of the right words when I need them. This makes it hard for me to speak Filipino aloud in a public setting. I continue to attempt to converse with my family and often get in trouble when I don’t speak the language. They usually hear me use the wrong words or pronounce them with the incorrect accent. Yet I still continue to speak to my family as they encourage me to simply say whatever I want to as they appreciate me trying.

   

    The main reason I have these problems is because I do not put enough time and effort into practicing and studying. Even though I do these techniques to help me, I clearly do not do it enough as it does not reflect on my grade. I have yet to take the class as seriously as my others, and it is something I now know I cannot continue to do. Unless I put in the equal amount of time and energy into this class, there is no way I can do any better than I can wish. Since I am so familiar with the language from hearing it at home and with my family, I underestimate the requirements in actually learning the language. By next quarter, I am hoping to prove to myself that I can learn this language and will hope to hold full conversations with my family, without the constant corrections.

 

 

 

 

 

Home Page